Expositie Erik & Petra Hesmerg
Iedereen heeft er wel een paar in een vakantiealbum. Foto’s van een muur bedekt met veelkleurige schimmel of een indrukwekkend vermolmde schutting, liefst geschoten in close-up. De verleiding is vaak groot om ze te vergroten en als zelf gemaakte Jackson Pollocks aan de muur te hangen. Maar wie vaker dit soort foto’s maakt, betrapt zichzelf vroeg of laat op het uitvoeren van een decoratief trucje. Die valkuil maakt de schoonheid van Earth des te opmerkelijker. Erik en Petra Hesmerg hadden het gedroomde onderwerp voor een hyperesthetische fotoserie: een overwoekerd autokerkhof in het Zwitserse dorpje Kaudorf. Aan de Cadillacs, Studebakers, Messerschmidts en Panhards te zien stond het schroot er al een tijdje toen de fotografen langs-kwamen. Vlak na hun fotoshoot werd de plek op last van de overheid ontruimd, wat zorgt voor een extra nostalgische zweem.
Onderhuids meezingen
Door het jarenlang fotograferen van museale kunstwerken weten de Hesmergs dat als je iets inherent moois simpelweg vastlegt het niet minder mooi wordt maar wel plat. Er is iets extra’s nodig om het tot leven te wekken. Om van een foto meer dan een registratie te maken. Om de foto zelf tot kunstwerk te verheffen. Op het autokerkhof zoomen ze iedere keer precies voldoende in om het mysterie van de omgeving die je niet ziet maar wel vermoedt onderhuids te laten meezingen. Ze verliezen zich niet in details waardoor het beeld abstract zou worden. Een wiel of portier herinnert ons altijd aan waar we zijn. Een enkele keer wordt ons – zorgvuldig geregisseerd-– iets meer zicht gegund, van een vaalgele Fiat 500 bijvoorbeeld die zijn bijnaam ‘rugzakje’ eer aandoet door te zijn geparkeerd op het dak van een grauwe oldtimer.
Scherptediepte
De scherptediepte is zodanig dat niets wordt verdoezeld maar er toch een schilderkunstig randje aan de beelden kleeft. Het contrast geeft het groen van bomen en mos iets sappigs.
En dan zijn de prints, die niet achter afstandelijk glas zitten, ook nog van een fluwelige kwaliteit. Door dit alles zie je autolak bijna overgaan in roest en vermengd raken met rottende bladeren. Ruik je de vochtige aarde die restjes olie overstemt.
Galeriehouder Maurice van Bakel, tevens architect en interieurontwerper, prikte de foto’s op een even eenvoudig als ingenieus staketsel van blanke balken. De constructie dwingt de bezoeker tot zigzaggen tussen de wrakken door, alsof je zelf in Kaudorf bent.
Earth is een fantastisch voorbeeld van hoe je met platte voorstellingen een ruimtelijk overtuigende en esthetisch superieure ervaring neerzet door een feilloos paar ogen te combineren met een verbeelding prikkelende presentatievorm.
Tekst: Edo Dijksterhuis
Krant: Het Parool
Sectie: Kunst & Media
Datum: Vrijdag 11 december 2020
Exposition Erik & Petra Hesmerg
Everyone has a few in a holiday album. Photos of a wall covered with multicolored mold or an impressively rotten fence, preferably shot in close-up. The temptation is often great to enlarge them and hang them on the wall as homemade Jackson Pollocks. But whoever takes these kinds of photos more often will sooner or later find themselves performing a decorative trick. That pitfall makes Earth’s beauty all the more remarkable. Erik and Petra Hesmerg had the ideal subject for a hyperaesthetic photo series: an overgrown junkyard in the Swiss village of Kaudorf. Judging by the Cadillacs, Studebakers, Messerschmidts and Panhards, the scrap had been there for a while when the photographers came along. Shortly after their photo shoot, the place was evicted by order of the government, which creates an extra nostalgic air.
Sing along under the skin
By photographing museum works of art for years, the Hesmergs know that if you simply capture something inherently beautiful, it does not become less beautiful, but flat. It takes something extra to bring it to life. To turn a photo into more than a registration. To elevate the photo itself to a work of art. At the junkyard, they zoom in just enough every time to let the mystery of the environment that you don’t see but suspect subcutaneously sing along. They don’t get lost in details that would make the image abstract. A wheel or door always reminds us of where we are. Occasionally we are allowed – carefully directed – a little more view, of a faded yellow Fiat 500, for example, which lives up to its nickname ‘backpack’ by being parked on the roof of a gray old-timer.
Depth of Field
The depth of field is such that nothing is obscured, but there is still a painterly edge to the images. The contrast gives the greenery of trees and moss something juicy.
And then the prints, which are not behind distant glass, are also of a velvety quality. Because of all this, you can see car paint almost turning into rust and getting mixed up with rotting leaves. Can you smell the moist earth that drowns out leftover oil.
Gallery owner Maurice van Bakel, who is also an architect and interior designer, pinned the photos onto a framework of bare beams that is as simple as it is ingenious. The construction forces the visitor to zigzag between the wrecks, as if you were in Kaudorf yourself.
Earth is a fantastic example of how you can create a spatially convincing and aesthetically superior experience with flat representations by combining a flawless pair of eyes with an imaginative presentation form.
Text: Edo Dijksterhuis
Newspaper: Het Parool
Section: Art & Media
Date: Friday 11 December 2020